مرحوم دکتر حسین عظیمی که وی را به حق پدر دانش توسعه اقتصادی ایران می دانند، اعتقاد داشت فرآیند توسعه یک کشور به مثابه درختی است که برای به ثمر نشستن،  بایستی به اجزای گوناگون آن رسیدگی کرد. وی ریشه این درخت را تحول فرهنگی (رواج فرهنگ علمی توسعه‌طلبی) می‌دانست که به دنبال این تحول فرهنگی تحول آموزشی حادث شود و انسان‌های مناسب توسعه تربیت کند. تنه این درخت تناور از دیدگاه وی تحول مدیریتی بود به نحوی